Nie jestem przeciętna, jestem szarą myszą wśród kolorowych światełek (a może na odwrót?). Rzucam się w oczy po prostu. Włosy nigdy nie ułożone, choćbym się starała nie wiadomo jak, zawsze są w kompletnym nieładzie. Albo ja jestem beznadziejna, albo one. Nawet koloru konkretnego nie mają. Raz są rude, raz brązowe, a innym razem czymś pomiędzy. Ubieram się niezbyt modnie, bo co jak co, ale na modzie to ja się nie znam. Poza tym w dresach zawsze najlepiej! Nie maluję się nie jestem ładna, szczupła, wysportowana, mądra... Chyba jedyne na czym się "znam" to arogancja. Jestem pyskatą, rudą, piętnastoletnią, nieatrakcyjną grubaską, no bo przecież skoro i tak nikt nigdy nie zwróci na mnie uwagi to po co się wysilać na uprzejmości?
TAK. Właśnie tak sądzę. Język mam raczej nie wyparzony i zawsze coś komuś chlapnę. Nie ukrywam, że przez to nieraz dostałam po uszach. Kompletna ze mnie idiotka. Za nim zdążę przemyśleć daną sytuację z moich ust wypływa cały potok słów. Całe szczęście, że gdy jestem nakręcona to gadam na tyle szybko, że nikt nie może mnie zrozumieć, a gdy pada pytanie " CO?!" odpowiadam syczącym "NICC".
Zapraszam was do czytania "Sekrety i sekreciki rudej Weroniki", na którym będę się z wami dzielić obserwacjami na temat mojego życia i ogólnie o wszystkim co przykuje moją uwagę.
OSTRZEŻENIE: To nie jest historia romantyczna (wytłumaczenie kilka linijek wyżej).
Sekretna Wera xxx
P.S.
Tak na prawdę to nazywam się inaczej, ale ten blog jest w pełni anonimowy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz